Yahoo奇摩 網頁搜尋

搜尋結果

  1. Een meerpartijenstelsel is een partijstelsel waarin minstens drie politieke partijen mogen deelnemen aan verkiezingen met oog op het verkrijgen of het delen van de politieke macht. In tegenstelling tot een eenpartijstelsel zullen in een meerpartijenstelsel mensen met bepaalde ideeën en wensen zich gaan groeperen in wat meestal ...

  2. In meerpartijenstelsel haalt één partij zelden de meerderheid van de stemmen en is het nodig om coalities te vormen om een regering te vormen. Een speciale vorm van meerpartijenstelsels zijn bipolaire stelsels .

  3. Een tweepartijenstelsel is een partijstelsel waarbij twee grote politieke partijen het electoraal veld domineren. De tegenhangers van het tweepartijensysteem zijn het eenpartijstelsel en het meerpartijenstelsel . De exacte betekenis van de term varieert in verschillende landen.

  4. Een meerpartijenstelsel is een land met minstens drie grote politieke partijen. In een meerpartijenstelsel zijn er meerdere politieke partijen. Deze mogen aan de verkiezingen deelnemen en kunnen aan de macht komen. Een meerpartijenstelsel komt voor in de meeste democratieën.

  5. 6. Speaker before election. Mahmoud al-Abrash. Ba'ath Party. Elected Speaker. Mohammad Jihad al-Laham. Ba'ath Party. Parliamentary elections were held in Syria on 7 May 2012 to elect the members of the Syrian People's Council. [1] The elections followed the approval of a new constitution in a referendum on 26 February 2012.

    • NPF
    • Bashar al-Assad
    • 169
    • Ba'ath Party
  6. In een tweepartijenstelsel zijn er wel andere partijen, maar deze zijn een stuk kleiner en hebben vrijwel geen macht om (veel) zetels te winnen. In Nederland en België is er geen tweepartijenstelsel; hier spreekt men van een meerpartijenstelsel. Een voorbeeld van een tweepartijenstelsel is de Verenigde Staten.

  7. Een meerpartijenstelsel zoals het Nederlandse is overigens op zichzelf al een waarborg tegen dit type risico’s, omdat daarin steeds consensus tussen meerdere partijen nodig is. Een grote minderheid van de commissie Cals/Donner wilde de Eerste Kamer daarom afschaffen: ze was in haar ogen in de praktijk een “overbodige doublure” gebleken (Eindrapport, p.